Lendas de Costa da Morte: As historias máis impresionantes

Poucas son as rexións que igualan en misterios a Galicia, lugar onde maxia e criaturas fantásticas mestúranse á perfección para darmos algunhas historias que, durante xeracións, pasaron de pais a fillos. Algunhas delas son tan populares que chegaron a acompañar aos viaxeiros nas súas rutas, dando así a coñecer un dos lugares máis fermosos e misteriosos de toda Galicia.

Costa da Morte non só é un dos puntos turísticos que máis chaman a atención, tamén é un dos lugares máis ricos en canto a lendas respecta. Os seus puntos de gran beleza non só gardan grandes secretos do pasado, senón que en gran parte as súas construcións traen consigo unha bela historia onde meigas e criaturas fantásticas puxeron o seu pequeno granito de area.

A lenda de Costa da Morte

Unha das historias máis populares vén relacionada directamente co nome de “A Costa da Morte”, un lugar onde se convidaba a vir unicamente aos mariñeiros máis intrépidos debido ao perigo das súas augas e as lendas protagonizadas pola propia morte. Pero, a que se debe esta relación?

Esta lenda apóiase en feitos reais posto que estas augas provocaron un elevado número de afundimentos. A pesar de coñecer os perigos, os mariñeiros regresaban e as historias culpabilizaban aos nativos da rexión das mortes.

A lenda conta que nas noites de temporal, cando a visión era case nula debido ás fortes choivas ou as brumas, os aldeáns acudían cos seus bois a pasealos polos límites dos cabos para colgar nos cornos destes animais pequenos farois acesos. Co paso canso destas bestas, os nativos simulaban o abalo doutras embarcacións no mar.

Esta confusión levaba aos patróns doutras embarcacións para buscar imitar os pasos dos que crían os seus compañeiros. A súa intención? Atopar o resgardo do temporal, aínda que este mesmo acto era o que os levaba ao seu final xa que se precipitaban contra os escollos.

Cal podería ser o motivo dos lugañeros para realizar tal acto? Segundo as historias a súa intención era a de poder saquear o contido do barco e mesmo asasinar aos náufragos. A pesar diso, non existe unha confirmación destes actos, senón que esta mesma lenda acompáñase doutras versións, como a substitución dos aldeáns por piratas ansiosos por obter un gran botín.

Situada no Fin do Mundo

Un dos puntos máis coñecidos dentro de Costa da Morte é o cabo e o faro de Finisterre, lugar acompañado dunha gran lenda, debido a que, mesmo en época dos romanos, este punto era coñecido como o Fin do Mundo (Finis Terrae). Por iso, sempre foi considerado un lugar de culto e veneración para os pobos que a habitaron con anterioridade.

Naquela época críase que, máis aló do cabo, non existía nada máis, non había unha continuidade, senón un campo aberto a todas as incógnitas. O perigo das súas augas e a pouca visibilidade máis aló dese punto provocou que se crese que era o lugar onde o sol morría.

Segundo a lenda, ao chegar a noite, o astro maior pasaba as súas noites oculto entre as augas deste lugar, polo que se decidiu a crear o altar de Ara Solis. Neste os aldeáns veneraban o poder do astro rei, rezando e mesmo realizando ofrendas como agradecemento aos deuses.

Pero, que se chegaba a atopar máis aló das augas? As lendas e historias mencionan que non había máis que perigos, un lugar onde os mariñeiros unicamente atoparían criaturas e nada máis. En que se apoiaba esta teoría? Na desaparición de innumerables barcos nestas augas.

A lenda da cidade mergullada

Naufraxios e grandes perigos nas súas augas son protagonistas de grandes lendas en Costa da Morte. Unha das que pasaron de xeración en xeración entre susurros nas noites de inverno é relacionada coa cidade de Duio, lugar que, como non podía ser doutro xeito, vén moi unido ao cabo de Finisterre.

Sendo un dos faros máis antigos de Galicia, é protagonista dunha gran lenda e, sobre todo, coñecida polos habitantes do lugar. Nesta menciónase que, tempo atrás, o Apóstolo Santiago desembarcou nestas terras con intención de predicar aos pagáns, de transmitir unha mensaxe aos habitantes do fin do mundo.

O seu esforzo obtivo como resposta unha gran indiferenza, polo que o desánimo do predicador levouno a pedir ao Señor un castigo divino para os aldeáns. O castigo levou a Duio a desaparecer para sempre, atopándose actualmente nas profundidades desta perigosa costa.

Orcavella, a habitante de monte Facho

As lendas de Galicia contan, en gran parte, cun impoñente peso na mitoloxía celta. Unha das máis famosas atópase nun punto do Camiño de Fisterra e Muxía, exactamente en monte Facho, tamén coñecido como promontorio Nerio; un lugar no que habitaba a vella Orcavella.

Dise que este lugar servía de retiro para unha muller bárbara que se chamaba Orcavella. Esta vella misteriosa chegaba ao lugar tras unha vida cometendo todo tipo de crimes, con historias que falaban da súa habilidade manexando as artes diabólicas, roubando durante noites e días a todos os nenos que podía para devorar as súas carnes e mesmo garantindo a desaparición de homes e mulleres que, curiosos, acudían a vela para coñecer o seu aspecto.

Un pastor alertaba aos peregrinos que esta muller chegou a vivir 176 anos e que nese tempo, antes de chegar a Finisterre, as desfeitas que fixo foron tales que deixou o reino no que habitaba despoblado e deserto. Cansa de todos os seus pecados, a muller acudiu ás altas penas do facho para cavar a súa tumba e enterrarse baixo unha gran laxa; pero este acto non foi realizado en solitario pois, xunto a ela, enterrou ao pastor que mencionaba todas estas historias aos peregrinos.

Os queixumes do pastor levaron a moitos valentes para tratar de salvalo, quen atopaba o lugar custodiado por serpes, o que lles levaba a fuxir e abandonar a súa misión. Por iso, as lendas mencionan que todo aquel que sobe e trata de abrir o sepulcro vese afectado por unha terrible maldición xa que non hai home nin muller que puidese ver os corpos alí enterrados e non morrese antes dun ano.